Κάθομαι εδώ στον καναπέ μου αρρωστούλα με ρολά χαρτί υγείας για να φυσάω την μύτη, φάρμακα και σπρέι για να ησυχάσει το μέσα μου, με την οθόνη να παίζει φωτιές που καίνε ότι απόμεινε από την έρμη τη χώρα μου, αισχρές φιγούρες να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, άλλες πιο εμετικές στο timeline μου να πουλάνε ενδιαφέρον και αγανάκτηση μαζί με ίνφλουενς και πλάνα από διακοπές με τραπεζώματά επι πληρωμή και σκέφτομαι πως έγινα σαν τη γιαγιά μου τη Μαρία που μιλούσε στην τηλεόραση. Βρίζω ακατάπαυστα μπροστά σε οθόνες. Βρίζω όλες αυτές τις φιγούρες με το ψεύτικο ενδιαφέρον, την υποκρισία που ακούγεται στον τόνο την φωνής και τον ακόμα πιο ψεύτικο θυμό. Μπορώ να ανιχνεύσω την υποκρισία ακόμα και σε γραπτά.
Προτιμώ να σκέφτομαι την φίλη μου την Δανάη που μου είπε γελώντας πως περιμένει τα mail μου σαν γράμμα που πιστεύει ότι το στέλνω σε αυτήν προσωπικά.
-Μα αυτό κάνω, σε σένα το στέλνω.
Η Δανάη που “τρέχει” ένα ξενοδοχείο στην Χαλκιδική μαζί με την οικογένεια της εδώ και πολλά χρόνια, που όλη μέρα εξυπηρετεί πελάτες , που έχει 3 παιδιά και είναι πάντα με το χαμόγελο στα χείλη και την ευγένεια του ανθρώπου που είναι οικοδεσπότης, μεταξύ άλλων φροντίζει και 3 νεογέννητα γατάκια που η μαμά τους τα γέννησε και τα άφησε μέσα σε μια μηχανή του γκαζόν. Τα ταΐζει και τα χουχουλιάζει σε μια φωλίτσα που έχει φτιάξει με ζεστές κουβερτούλες γιατί τα νεογέννητα κρυώνουν. Τα ταΐζει με γάλα που βάζει μέσα στη συσκευασία φυσιολογικού ορού γιατί τα στοματάκια τους είναι τόσο μικρά που ακόμα και το μπιμπερό των μωρών είναι μεγάλο. Φοράει γάντια και τα κρατάει με χαρτί για να μην τους μεταφέρει τίποτα, ενώ παράλληλα ψάχνει ένα καλό σπίτι να τα δώσει. Μιλάει στο τηλέφωνο και κάνει “συνέντευξη” με υποψήφιους γατογονείς. Και τα γατιά τρεκλίζουν χαρούμενα, σαν μεθυσμένα ανάμεσα στα πόδια της.
Δανάη αυτό το γράμμα είναι όντως για σένα. Και για τη γιαγιά μου την Μαρία (όπου κι αν είναι μέσα στον ποντιακό παράδεισο που γυρνάνε οι γιαγιάδες μας).
Και για την Αμάντα Μιχαλοπούλου , που δεν την ξέρω προσωπικά (ή και όχι) αλλά θέλω να τη γνωρίσω γιατί διαβάζω το βιβλίο της “Το μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη” και νιώθω ότι δεν θέλω να τελειώσει.
-Αμάντα το βιβλίο σου είναι σαν να μιλάω με μια παλιά σοφή καλή μου φίλη που έχω καιρό να δω αλλά είναι σαν να έχουμε πιάσει την κουβέντα εκεί που την αφήσαμε. Κι ας έχουν περάσει μέρες, μήνες, χρόνια. Τα όνειρα σου με τις Παναγίες είναι η αλήθεια που μου έλειπε φέτος το καλοκαίρι. Αμάντα το βιβλίο σου το έχω “πληγώσει”, πήρα μολύβι και υπογραμμίζω, λάδωσα τις σελίδες του με αντηλιακό και δάκρυα από κάποιες δικές μου σκέψεις. Και δεν έχω φτάσει καν στη μέση. Ένα βράδυ ήρθε και στο δικό μου όνειρο η Παναγία με τη μορφή της μάνας γάτας που άφησε τα γατάκια στην μηχανή του γκαζόν και μου εξομολογήθηκε τα πάντα.
“Μαρία λέξη κυματιστή. Από τις λέξεις σμύρνα και φωτοφόρος”
Μαρία από το μαρά που θα πει επαναστατική και από το μαράρ που θα πει δυνατή και πικρή. Δεν γίνεται αλλιώς να μένεις δυνατή αν είσαι Μαρία. Μίριαμ που σημαίνει πεισματάρα. Μορ που θα πει αλλάζω. Δεν γίνεται να επιβιώσεις αν δεν αλλάζεις Μαρία.
Έτσι είναι οι Μαρίες : έχουν την πίκρα για τα βάσανα τους αλλά και την δύναμη να τρέχουν για τα βάσανα των άλλων.
Να τις προσέχετε τις Μαρίες σας, γιατί η γλύκα τους είναι μοναδική.
σε φιλώ
η φίλη σου
Μαρία
Τι ωραίο! Χρόνια σας πολλά, Μαρία!